*دوره های زمانی:*
    ایران نیز مانند سایر کشورهای در حال توسعه، در راستای سیاستهای توسعه
    (برون گرا)، از ابتدای قرن معاصر، خود را ناگزیز از ایجاد تغییرات وسیع
    در سیمای فیزیکی و بافت کالبدی شهرها (بافتهای قدیم کنونی) دید. هدف از
    انجام این اقدامات، عمدتاً در پاسخ به احساس نیاز به انطباق هرچه بیشتر
    ساختار شهر و زیرساختهای آن با تحولات و نوآوری های جهان توسعه یافته
    بود که در آن زمان، به شدت دولتها و کشورهای در حال توسعه را تحت تأثیر
    و مجذوب خود ساخته بود. به طور کلی روند مذکور و اقدامات انجام شده طی
    آن، به سه مرحله زمانی قابل تقسیم است:
    الف) دوره اول : سالهای 1310 تا 1320 (هـ ش )
    اولین فعالیتهای نوسازی در شهرهای ایران از سال 1310 آغاز و با ورود
    ایران به جنگ جهانی دوم در سال 1320 متوقف ماند.
    تصویب قانون بلدیه در سال 1309 ، محملی مناسب برای مداخلات سنگین در
    بافتهای کهن شهری –  از این پس سنتی و ناکارا-  را فراهم آورد. (حبیبی
    ، 1375 ، ص 158)  و بلافاصله پس از آن اولین خیابانها به عنوان اولین
    نمادهای دگرگونی در کالبد شهر ایرانی، پدیدار شدند. الگوی عمومی نقشه
    خیابانها ، ایجاد چند برش طولی و عرضی و ایجاد یک میدان در محل تقاطع
    این چند برش بود.
    بسته به موقعیت شهر، دو تا سه راه مقیاس ملی وارد شهر شده و خیابان های
    متقاطع شهر را شکل می دادند و یک یا دو راه دیگر از این تقاطع به
    کوهپایه ، اماکن مذهبی و یا نقاط جذاب اطراف شهر - بافت تاریخی - متصل
    می شدند... و به تدریج در داخل بافت تاریخی عناصر جدید شهری، در جوار
    این خیابانها  و میادین مستقر می شدند. (حایری ، 1372 : صص 22 – 21)
    مهمترین اقدامات انجام شده در شهرهای ایران طی این دوره عبارتند از:
    1- احداث خیابانهای کمربندی در اطراف بسیاری از شهرهای بزرگ
    2- احداث میادین و خیابانهای بزرگ در مرکز شهرها (الگوی به کار گرفته
    شده برای شبکه خیابان ها شطرنجی بوده است.)
    3- نوسازی محلات قدیمی از طریق
    الف) تخریب بخش قابل توجهی از محله ها که غیر قابل اصلاح تلقی می شد و
    تبدیل گورستان های واقع در مرکز شهر به پارک های عمومی.
    ب: تشویق مردم به استفاده از الگوهای غربی در ساختمان سازی (هم از نظر
    مصالح و هم از نظر نما و تزئینات).
    ج) استفاده ازالگوی شطرنجی و طراحی خیابان های شریانی صلیبی در تمامی
    شهرها بدون توجه به وضعیت شبکه گذرها و معابر موجود آن شهر.